De zomer meldt zich aan, het vakantieseizoen bij uitstek. Daarenboven lijkt het corona-beest min of meer verslagen, of het doet toch heel hard alsof, waardoor de diepmenselijke drang tot het exploreren van ongekende buiten- en binnenlanden groot is. Ook de Morvan, Frankrijks zuiverste diamant, is weer toegankelijk voor de toerist en dat zullen we geweten hebben. De anders zo verlaten wegen raken gevuld met brommende voertuigen, keurige lieden uitgedost in nette en kleurrijke vrijetijdskledij flaneren door de kleinste dorpen en als ik me aan de bosrand begeef, hoor ik hen vanuit de groene duisternis extatisch toerisme bedrijven.
In stilte verlang ik al tot het terug september is.
Zo denkt de heremiet in mij. De eenzaat die in dit desolate en stille gat fanatiek zoekt naar zingeving, balans en de vreselijke waarheid diep in zichzelf.
Wat een idioot.
Onder die horde vakantiegangers bevindt zich immers net dat wat mijn leven smaak geeft: mijn publiek. Mannen en vrouwen op zoek naar verhalen. Vertellingen uit mijn mond die hen informeren, verwonderen en entertainen. Ik neem ze bij de hand en toon hen wat ze niet zoeken, omdat ze niet weten dat het er is.
Elke gidsbeurt is een plezier. Uiteraard hoop ik dat in de eerste plaats voor mijn publiek, maar ook ik geniet met volle teugen. De voldoening en energie die de interactie me geeft is uniek. Het genot zit hem in het delen. Het delen van de schoonheid eigen aan de plaats waar ik woon, werk en liefheb. Ik moet me inhouden om niet elke vijf minuten te herhalen: ‘Prachtig, hé?’. Gelukkig wordt dat telkens bevestigd. Uiteraard. Want ja, het is hier simpelweg wondermooi. De Morvan is zonder twijfel de prachtigste minnares die ik ooit had.
Het voorbije anderhalve jaar moest ik het gidsplezier gedwongen missen. Geen live-publiek, geen pure interactie. Covid-19, weet je wel.
Vandaag lijkt dat een zegen te zijn geweest. Na vijftien jaar intens gidsen en vertellen in de minstens zo boeiende Westhoek, kwam er wat sleet op mijn gidsplezier. Jaarlijks nam ik gemiddeld 300 groepen op sleeptouw. In mijn drukste jaar waren er dat zelfs ruim 350. Dan mag de hartstocht nog zo groot zijn: plots ben je uitverteld en moet je wat dieper gaan tasten om de nodige energie samen te rapen. Want vergis je niet, een verhaal boeiend vertellen, dat vergt wat van een mens. Je doet het met alles wat je hebt. Elke cel in je lijf en elke spetter passie zet je in. Voor elke groep moet je opnieuw een eerste indruk maken en iedere klant verdient de beste versie van jezelf. Ook al voel je je niet zo lekker, regent het pijpenstelen of heb je er simpelweg eens geen zin in. De paar uren die je met je publiek doorbrengt moet je top zijn. Geen excuses! Een goede voorbereiding is cruciaal voor een geslaagde tocht: verhalen zoeken en je die eigen maken, de tocht goed structureren en het parcours verkennen. De uren die je hieraan spendeert, zijn meer dan eens een meervoud van de tijd die je op stap bent met je gasten. 300 tochten per jaar en dat jaren aan een stuk. Ja, daar word je wat moe van.
En toen viel alles stil. Confinement. Lockdown. Reizen werd verboden. Andere mensen zien leek simpelweg levensgevaarlijk. Gidsen was onmogelijk.
En ik zal eerlijk met jullie zijn: miste ik het? Geen seconde. Ik paste me aan, zocht andere manieren om mijn verhalen te vertellen en ik genoot vooral van de rust en stilte. Onbewust nam ik afstand en zelfs afscheid van het gidsen en mijn geliefde publiek. Zonder dat ik er veel aandacht aan schonk, werd het een afgesloten hoofdstuk.
Toen kwam de zomer, de herwonnen vrijheid, de vakantie en met dat alles mijn publiek. Met hen kwam de vraag naar gidsbeurten en vorige week ging ik voor het eerst in heel lange tijd terug aan de slag: verhalen sprokkelen, verkennen, voorbereiden en uiteindelijk een paar keer al vertellend op stap.
Wat een plezier! Wat een energie!
De gedwongen, maar welgekomen pauze heeft me gezuiverd. Een reset lijkt het wel.
Nu ik terug mocht proeven van het gidsen, sta ik te popelen om opnieuw met een groepje het landschap in te trekken. Mijn laatste tocht is nu slechts een paar dagen geleden, maar ik mis het al.
Laat die horden toeristen dus maar komen. Brandend van goesting zal ik ze op sleeptouw nemen, begeleiden tot in de mooiste hoekjes van deze indrukwekkende streek en vertellen, vertellen, vertellen. Tot na de zomer. Dan komt de stilte terug. Kan ik opnieuw even pauzeren en heb ik ze voor mij helemaal alleen, die opwindende Morvan.
Meer info over mijn gidsbeurten vind je hier.
Miguel Bouttry 