Het Boek

De kogel is door de kerk.
Ik ben begonnen met het schrijven van een boek.

Het is iets wat me al heel vaak werd gevraagd:
“Waarom schrijf jij geen boek?”

Meestal antwoordde ik dan nonchalant dat ik daar geen tijd voor had.
Ergens klopte dat wel.
Maar ik geloofde vooral niet dat ik het kon. Een gebrek aan zelfvertrouwen. Het was voor mij al een hele stap om deze blog te starten en dat blijft dan nog beperkt tot ongeveer 500 woorden. Maar een volledig boek? Dat is nog iets helemaal anders. Het aantal blogjes die ik de voorbije maanden schreef en dan gewoon de digitale prullenmand in gooide wegens “niet goed genoeg”, zijn talrijker dan de effectief gepubliceerde stukjes tekst.

En waarover moest ik dan schrijven? De Eerste Wereldoorlog? Dat lijkt logisch. Het is het vakgebied waar ik me als gids de laatste 12 jaar in verdiepte. Maar is niet alles al geschreven over die Grote Oorlog?

Een roman dan. Maar welke verhaallijn kiezen? Ik heb er tientallen in mijn hoofd.
En wie zit er nu te wachten op een roman van mij?
Het zou hoe dan ook maanden werk in beslag nemen, want o ja, als ik iets wil doen, dan wil ik het graag goed doen.
En zal na die maanden hard werk ook maar iemand geïnteresseerd zijn om mijn manuscript uit te geven? Laat staan te lezen…

Meer dan genoeg redenen om het niet te doen.

Maar toch ben ik sinds kort gestart. Ik heb een aantal knopen doorgehakt.
Het wordt een historische roman. Een verhaallijn die al jaren in een lade lag te broeden. Een ontzettend sterk verhaal, dat het simpelweg verdient om neergeschreven te worden.

Het is vooral mijn vriendin die me effectief aan het schrijven zette. De laatste maanden was het vooral zij die me keer op keer die vraag stelde:

“Waarom schrijf jij geen boek?”

Vreemd dat zij mij die vraag stelde, want ik schrijf uitsluitend in het Nederlands en zij leest met moeite enkele woorden in onze taal. Kortom, ze heeft nog nooit een volle zin van mijn geschrijf gelezen.
Als ik haar dan vraag waarom ze zo graag wil dat ik aan het schrijven ga, is haar antwoord altijd even kort, eenvoudig, als mysterieus:

“Omdat ik jou dat zie doen.”

En dus ben ik gestart. Voorzichtig. Bang en nerveus.

Ik werkte een paar dagen aan het scenario. Ik schetste de ruwe lijnen.
Ik haalde nog eens alle info die ik jaren geleden verzamelde uit de lade en ging nog wat dieper speuren. Ik nam, na zeven jaar, opnieuw contact op met de familie van mijn hoofdpersonage en vroeg hen voorzichtig om toelating.

Ik tikte de eerste zinnen uit.

En het voelt goed. Het klavier trekt me elke dag naar zich toe.
Het verhaal nestelt zich langzaam maar zeker in mijn hoofd, in mijn lijf, in elke cel.

Ik hoop dat ik dit wilde avontuur tot een goed eind kan brengen.
En ik hoop dat jullie het op het einde, gulzig en met veel goesting gaan lezen.